Het stormde serieus op zondag 9 februari. Zouden we binnenblijven zoals aanbevolen? Of toch gaan? We namen de juiste beslissing.
Vier kaartjes hadden we kunnen bemachtigen voor de boekvoorstelling van ‘Zo verliep de tijd die me toegemeten was’ van Dirk Van Duppen, opgetekend door Thomas Blommaert. Eerste druk januari 2020. Vijfde druk 9 februari 2020.
Met een bus later dan bedoeld (de bus van 13u30 was niet komen opdagen) aangekomen in de Roma, was al snel duidelijk dat niemand zich had laten tegenhouden door het slechte weer. Een bomvolle zaal dus. 2000 zitjes.
Op het podium een lege -rode- sofa en een vijftal staande micro's voor een orkestje. Vooraan, op de eerste rij, de hele familie Van Duppen, inclusief pasgeboren kleinkind.
Phara de Aguirre heette iedereen welkom en daarna was het de beurt aan Marc van Ranst (viroloog). Hij vergeleek Dirks boek met de Canto General van Pablo Neruda.
Daarna mochten Dirk De Wachter (psychiater), Wim van Hees (Ademloos) Bleri Lleshi (schrijver, ambassadeur voor de vrede) en Peter Mertens (PVDA) in de sofa plaatsnemen.
Dirk De Wachter studiegenoot van Dirk Van Duppen prees zijn engagement. Hij citeert uit zijn boek: ‘Want als je niet leeft zoals je denkt, denk je snel zoals je leeft’ (p.30).
Wim Van Hees benoemt hoe belangrijk Dirk Van Duppen is geweest in de strijd tegen het fijn stof. Zes op de tien kinderen in de Bres (huisartsenpraktijk Dirk Van Duppen in Deurne) puffen. In Baarle-Hertog (waar Dirks schoonbroer als huisarts werkt) puft één kind op tien. Een jaar lang voeren Ademloos en patiënten van Geneeskunde voor het volk samen actie ‘Geen fijn stof in onzen hof’. Intussen is 1,25 miljard vrijgemaakt voor de overkappingen van de ring. Hoera!
Bleri Lleshi loofde Dirk Van Duppen als supersamenwerker en groot wetenschapper, een studax die de problemen van de straat nauwgezet analyseert, vervolgens ze in de politieke arena brengt en dan terugkoppelt volgens het ‘straat-raad-straat’ principe. Een principe dat niet alleen in de strijd tegen de lange Wapper, maar ook in de strijd tegen te dure medicatie voor grote doorbraken heeft gezorgd. Belangrijk is om te blijven geloven dat gefundeerde acties uiteindelijk tot resultaat leiden, net zoals het wel zeven jaar duurt vooraleer een appelsienenboom vruchten draagt.
Peter Mertens tenslotte zegt dat de artsen van geneeskunde voor het volk een van de belangrijke pijlers zijn van de huidige PVDA. Men heeft geleerd de grote retoriek achterwege te laten en tussen de mensen te gaan staan in de zaken die ertoe doen, zoals betaalbare geneeskunde.
Na een mooi muzikale versie van 'k wil deze nacht in de straten verdwalen...' was het de beurt aan Dirks patiënten om plaats te nemen in de sofa. Wat een eerbetoon aan een dokter die nauwelijks meer verdient dan de poetsvrouw, die alle tijd neemt voor zijn patiënten en niet onmiddellijk 'schrijft', maar zoekt naar oorzaken, die samen met zijn patiënten een ‘start-to-run’ doet, met dertien bussen vol patiënten naar Nederland rijdt om daar geneesmiddelen te kopen die tot tien keer goedkoper zijn, ...
Na een poëtisch intermezzo was het dan de beurt aan Dirk en zijn vrouw. Minutenlang applaus kregen ze. Liefde, ziet Dirk als de drijvende kracht achter onze levensprestaties, ook als de evolutionaire motor (de mens is het enige sociale wezen dat niet zonder hulp kan opgroeien en overleven).
Hij denkt dialectisch: er is krijgen, maar ook geven. Beide voeden elkaar.
De namiddag werd indrukwekkend afgesloten met een Italiaans Partizanenlied: Bella ciao....
en Phara wenste Dirk en Lieve nog een lange tijd samen.
Daarna kreeg Dirk zijn kleinkind in zijn armen. Pfiew, traantje weggepinkt.
Het was een mooie namiddag, geen minuut spijt dat we het stormweer trotseerden.
(c) Bérénice Storms
